BEYAZ GİBİ
''Bazıları anne olarak gelir hayata'' ya da buna çok benzer bir cümle okumuştum bir yerde ; muhtemelen bir anneler günü yazısıydı. Tabi okuyup geçtim sonra bu cümle bazı anlarda iç ses olarak yankılandı beyninde gönlümde; zaman zaman annem için zaman zaman başkaları için. Ve bu ana kadar, yani bu cümlenin tekrar yankılanıp da bana bu yazıyı yazdırdığı ana kadar, hep iltifat olarak algıladığımı fark ettim aniden. Anne olmak, anne olarak doğmak ne kadar da kutsaldı değil mi; herkesin sevebileceği biri olmak gibi , beyaz olmak gibi , ilaç olmak gibi ...
Ama öyle değil şimdi yani şu an anlıyorum. Anne olarak doğmuş kimselerden iyi ablalar ,şefkatli abiler, dost halalar çıkabiliyor ama iyi dostluklar ve sevgililer çıkamıyor. İçindeki anne tarafını durduramayan bir zaman sonra çekilmez, agresif ve talepkar olmaya başlıyor.
Kişi anne ya hep bir fedakarlık hep bir üzülme... Oysa kim istedi ondan bunu, kim dedi '' hadi benim annem ol bak hadi yaralarımı sar ''. İstenilen , güzel zaman geçirmek, bazen küçük dedikodular yapmak, maç seyretmek, bilardo oynamak. Bana ne zaman ders çalışacağımı kalın giyinmem gerektiğini söyleyebileceğini ve hatta benimle birlikte susman, beklemen, üzülmen gerektiğini kim sana söyledi allah aşkına ?
İçindeki anneyi bir çocuk doğurana kadar ya da bir çocuğa sahip olana kadar bastırmalı insan yoksa gerçekten çok sıkıcı olabiliyor hayat. Bir zaman sonra çok çocuklu ve yorgun bir kadın gibi eskimeye başlıyor duyguların,umutların daha kendini gerçekleştirememişken bile bir başkasını korumaya çalışmak ona kalkan olmak zamanla yalnızlaştırıyor insanı. Hem de bu o kadar acımısızca oluveriyor ki bir an geliyor ve insan kendisinden o içindeki yorgun yaşlanmış ve somurtkan anneden sıkılıyor.
Gözünüz şu an bu yazıya değiyorsa ve kendinizde bu belirtileri görüyorsanız bir an önce içinizdeki anneyi bir sandığa kilitleyip evin en ulaşılmaz yerine kaldırın ta ki doğa ve\ve ya tanrı size gerçek anneliği bahşedene kadar. Hayat kısa ve anne olmayan* herkes daha çok genç :)
*anne olup da yorulmamış(yaşlanmamış) ruhlar önünüzde saygı ile eğildiğimi belirtmek isterim ...
Ama öyle değil şimdi yani şu an anlıyorum. Anne olarak doğmuş kimselerden iyi ablalar ,şefkatli abiler, dost halalar çıkabiliyor ama iyi dostluklar ve sevgililer çıkamıyor. İçindeki anne tarafını durduramayan bir zaman sonra çekilmez, agresif ve talepkar olmaya başlıyor.
Kişi anne ya hep bir fedakarlık hep bir üzülme... Oysa kim istedi ondan bunu, kim dedi '' hadi benim annem ol bak hadi yaralarımı sar ''. İstenilen , güzel zaman geçirmek, bazen küçük dedikodular yapmak, maç seyretmek, bilardo oynamak. Bana ne zaman ders çalışacağımı kalın giyinmem gerektiğini söyleyebileceğini ve hatta benimle birlikte susman, beklemen, üzülmen gerektiğini kim sana söyledi allah aşkına ?
İçindeki anneyi bir çocuk doğurana kadar ya da bir çocuğa sahip olana kadar bastırmalı insan yoksa gerçekten çok sıkıcı olabiliyor hayat. Bir zaman sonra çok çocuklu ve yorgun bir kadın gibi eskimeye başlıyor duyguların,umutların daha kendini gerçekleştirememişken bile bir başkasını korumaya çalışmak ona kalkan olmak zamanla yalnızlaştırıyor insanı. Hem de bu o kadar acımısızca oluveriyor ki bir an geliyor ve insan kendisinden o içindeki yorgun yaşlanmış ve somurtkan anneden sıkılıyor.
Gözünüz şu an bu yazıya değiyorsa ve kendinizde bu belirtileri görüyorsanız bir an önce içinizdeki anneyi bir sandığa kilitleyip evin en ulaşılmaz yerine kaldırın ta ki doğa ve\ve ya tanrı size gerçek anneliği bahşedene kadar. Hayat kısa ve anne olmayan* herkes daha çok genç :)
*anne olup da yorulmamış(yaşlanmamış) ruhlar önünüzde saygı ile eğildiğimi belirtmek isterim ...
Yorumlar
Yorum Gönder