KAHRAMANLAR

      Kahramanınızı ya da kahramanlarınızı hatırlıyor musunuz? Belki de hiç kaybetmeyenlerdensiniz belki de  o küçük gözlerinizle o kocaman insana bakabiliyorsunuz hala.

     Benim de kahramanlarım vardı ,kocaman ,güçlü,her şeyi bilen,hep en doğruyu söyleyen ve biri uzakta…  Uzaklık zor bir şey, evin içinde hem olan hem de görülmeyen biri olur daima, o mesafeye inat yemeklerde, seyahatlerde, anılarda her an yanınızdadır ve eğer kelimelerle aranız iyiyse yazılarınızda da.  Küçük ellerim ve korkak kelimelerle ne çok bahsetmişim ondan yazılarımda ,anılarımda. O sürprizleri severdi birden kapı ya da telefon çalar ve arkasından o gelirdi ; harika hediyelerle ve tüm mükemmelliğiyle. Çocukluğunu gülümseyerek hatırlayabilmek çok değerlidir ya, işte o da benim çocukluğumun büyük bir tebessümüydü. Gel zaman git zaman hayat devam etti. Ben yavaş yavaş büyüyordum sadece benim farkında olduğum bir büyüme ve sanırım o da yavaş yavaş yalnızlaşıyordu ve bir karar verdi. Bir süper kahraman olduğundan habersiz imzalar attı, kalabalıklaştı. Kahramanımdı, o  benim kahramanımdı ama  başkalarının başka şeyleri haline dönüştü.

     Ve ardından her şey çorap söküğü gibi geldi. Mesafeler arttı, süreler uzadı, özlem yerini kızgınlığa bıraktı; ben büyüyordum ve çok kızıyordum . Her defasında kızıyordum ona , kalabalığına ... O benim büyüdüğümden, içimdeki kahramanın yavaş yavaş yok olmasına nasıl acı içinde baktığımdan habersizdi. Uzun süre kızdım, kıskandım … Sanki o aramızdaki mükemmel bağ eskimiş aşınmaya yüz tutmuşu ve kopacaktı; bundan çok korkuyordum ya koparsa diye çok korkuyordum.

    Tüm bu düşünceler içinde yıllar geçti nasıl olduğunu hiçbir zaman göremediler, onlara birden bire olmuş gibi geldi ama ben yavaş yavaş büyüdüm. Hissede hissede yorula yorula … Bir gün ,aniden bir tek bakışla benim kahramanımın  çocukluğumda kaldığını fark ettim. Şimdi karşımda oturan, o her şeyin doğrusunu bilen dev insan değildi ama hala çok değerliydi . Bir kahramanın hiçbir zaman sahip olmayacağı  yaralarının varlığını fark ettim.(göstermese dahi) Her söylediğine hayran olmasam da onun benim için her haliyle çok değerli olduğunu anladım. Kızgınlığım, öfkem sanki bir anda geçti . Onun beni kendi kalabalığı arasında göremediğini düşünür;görünür kılmaya çabalardım kendimi. Şimdi artık ben varım diyorum buradayım görmek istersen zaten göreceksin.

     Benim çocukluğumun kahramanı… yüzme hocam… güvenilir liman…

     Şimdi ben büyüyorum o yaşlanıyor. Saçları beyazlayacak .  Ona yazılmış cümlelerim  çocukluğundaki haliyle duracak , kendi değerli geçmişimde.

    Sizin de kahramanlarınız var biliyorum . 

    Siz de onun sizi bıraktığını düşünüyorsanız bir kere daha düşünün belki  de siz büyüyorsunuzdur? 

    Yaşınız kaç olursa olsun kahramanınız emekli olduysa büyüyorsunuz demektir…