BEKLE

    İstikbal göklerde midir bilemem ama bazen kaçış göğe oluyor. Böyle nereden geldiğini bilemediğiniz, bilseniz zaten tutup kırıvereceğiniz bir el sıkmaya başlar kalbinizi. uzaklaşmak isterseniz sizi siz yaptığını düşündüğünüz her şeyden okuldan, işten, evden, duraklarda beklemekten, gezmekten, yemekten yada yememekten; umutlarınızdan uzaklaşmak isterseniz. Bu anlarda hani şöyle bir gitsem, kalsam ; o sırada eski yaşantım(geride bıraktığım benliğim aidiyetlerim) mumyalaşmış gibi beni beklese der insan. Hayat akmaya devam eder sınavlar olur, maaşlar yatar, toplantılar yapılır ,kavgalar edilir herkes kendi gerçek dünyasının koşuşturmasına o kadar inanmıştır ki sizin göremediğiniz eli ne onlara anlatabilirsiniz ne de siz yok sayabilirsiniz. Sıklıkla bazı cümleler yankılanır ruhunuzda,  mesela ''insan sosyal bir hayvandır''. Haydi bakalım sosyal insan ;

 sen durduğunda etrafındaki her şey daha bir hızlanır mı -ya da belki sensindir yavaşlayan-  işte sen öyle tık nefes bakakalırsın. Gerçek nedir, ben kimim, neden, nasıl, ne zaman ... sorular da eklendi mi işte o zaman yapacak tek şey göğe bakmaktır. Ne ileriye bakmak gelir içinden insanın , geleceği ona merhem olamaz öyle zamanlarda ;ne de geçmişte yapabildiklerine bakıp hadi bakalım bunu  da yapabilirsin diyemez tamda o ana ait olmak istersin.  Zamanın hep şu anda, şimdiki zamanda, kalmasını ister insan;
 öyle anlarda insan kafasını yukarı kaldırır es geçtiği göğe daha çok bakar olur bulutları izler renklere bakar ve bekler ... bekler ... bekler...