UMUDU DÜRT

Ölümü kutsayan canlılar -insan olmadıklarına eminim ne oldukları konusunda kafam çok karışık- için ne demeli ; ne susmalı bilmiyorum.

Ocak’lar , Temmuz’lar , Eylül’ler geçiyor nefesler, bedenler, umutlar ,adamlar,kadınlar,analar,evlatlar geçip gidiyor .

Onlar her utanç da bir kere daha dikleşiyorlar daha da görünür oluyorlar.

 Nasıl bir canavar ki bu -adı her neyse - ölüme , hainliğe , yangınlara , kederlere doymuyor.

 

İçimizde keder bulutu nefes alacak yerimiz kalmadı, ağlayacak yaş kalmadı gözlerde  …

Susmak ağır kelimeler yetersiz …

Güvercinler de sardunyalar  da yorgun …

Umudu uyandırmak , umutsuzluğu dürtmek istiyorum istiyorum ama nasıl ?

Şiirlerin dizeleri arasına saklansak da kar etmiyor artık

Oluk oluk çamur akıyor koskoca bir tarihin sağından solundan

Çamura bulanmadan yürümek için elini tuttuğumuz yol arkadaşlarımızı sırtından vuruyorlar

Ama içindeki temizlenemez isinle pisinle yok olacaksın

Elbet yok olacaksın

Bir sabah uyandığında gece kurduğun pusulara düşmüş bulacaksın kendini

Eli kanlı canavar ölüm dilemiyorum sana

Vicdan diliyorum

Dilerim bir sabah kaybettiğin vicdanınla uyanırsın

Dilerim vicdanının sesi sağır eder yarınını

Dilerim geçtiğini sandığın her şey azap olur  

O son bakışı da

Atılan son tekmeyi de

Yatılan sessiz uykuları da

Yağan ölümleri de

Yakılan bedenleri de unutmayacağız

Unutmadan ama el ele yeniden yaşamayı öğrenirken biz

Dilerim sen de hiçliğinde boğul ...